Μια μικρή φωτίτσα με ξερόκλαδα
σα να `γινε η ζωή
μαζευόμαστ’ όλοι γύρω
τρίβοντας τα δάχτυλά μας·
θα `ρθει ίσως πάλι ο Προμηθέας μισοφαγωμένος απ’ τον καιρό,
τα βάσανα
να κλείσει τον κύκλο.
Η γη δε δίνει πια εγγυήσεις
φτύνει απόρριζα, δεν ανθίζει
"οικονομία!" φωνάζει ο ξυλοφάγος
οικονομία στη ζέστα
στο ασυλλόγιστο ξόδεμα δύναμης
όταν όλο κυκλώναμε τον κήπο ανυπόμονοι για το Νυμφίο
-με τ’ άσπρα του μεσ’ απ’ τους κορμούς
των δέντρων πότε θα φανεί;-
οικονομία στο όνειρο
ότι αλλάζει το σαρκίο
η μοίρα της μοναξιάς
πώς θα ξαναγίνει το ταξίδι
-σαν άγγελος στη μνήμη
η ξενοδόχα να δίνει το κλειδί-
κι ο εραστής πάλι μάγος
με τις φυσικές του ιδιότητες
να λάμπουν μες το καλοκαίρι αρχίζοντας ένα ατέλειωτο ποίημα
μες το αίμα μου.
Ελάχιστες κινήσεις πια,
επιβίωση
μόνο επιβίωση
διδάσκουν οι ατελείς οργανισμοί
της φύσης!
Όπου βρήτε άνθρωπο
πιάστε τον
απ’ το μπράτσο
όπου σπιτάκι κρατήστε το σφιχτά
στην αγκαλιά.
Δέστε τ’ αυγό
όλο στέρηση το μακρουλό του σχήμα