Κάθεται ήσυχος στη γωνιά του οι κουβέντες μας
χτυπούν με δύναμη στον τοίχο πέφτουν πληγωμένες
στο πάτωμα και σβήνουν αθόρυβα
τόσοι θάνατοι δίχως λόγο
ή μουντά κυριακάτικα πρωινά
να τριγυρνάει σ’ έρημους δρόμους
ανάμεσα στ’ απομεινάρια της χθεσινής γιορτής
παρασέρνοντας ψιθύρους κα ερωτόλογα
μυστικά ως τότε κρυμμένα βαθιά
μ’ επάνω τους γαλήνια θάλασσα να ξεγελάει
είναι παράξενος τύπος παντρεύτηκε από συνοικέσιο
κοιμάται ως αργά την Κυριακή καπνίζει ατέλειωτα
τον στενεύουν τούτοι οι μίζεροι ορίζοντες
τα λειψά ποτάμια τ’ αναιμικά πεύκα η βολική θάλασσα
μονάχα όταν σκέφτεται ονόματα μακρινών πολιτειών
και τόπων
όπως λ.χ. Νίζνι Νόβγορόντ ή Γιασνάγια Πολιάνα
νοιώθει τον υπερσιβηρικό να τραντάζει το αίμα του
μα κι αυτό για λίγο όπως όταν σου χαμογελά μια κοπέλλα
(κι αρχίζει να ψιχαλίζει στα λογιστικά σου βιβλία)
ενώ ο ξένος πίσω σου ανοίγει σαν τριαντάφυλλο.