Μια πρόβα όλη η ζωή σου.
Για μια παράσταση που ίσως ποτέ δε θ’ ανεβάσεις.
Για χειροκρότημα αδιάφορο μπορεί.
Για μισοαδειανή πλατεία.

Τίποτα μακρινό δε σε τρομάζει.
Ο δρόμος είναι πάντα η ουσία.
Η δοκιμασία.
Το μακρύ ταξίδι.

Τα πώς και τα γιατί, τα πρέπει και τα μη,
τα φώτα, οι μουσικές,
τα κλάματα, τα γέλια, οι φωνές.
Οι άνθρωποι που αγάπησες ή μίσησες μέχρι να φτάσεις.
Οι άνθρωποι που φίλησες με το υγρό γαλάζιο βλέμμα.
Κι άλλοι που αφουγκράστηκες
δίχως να τους γνωρίσεις.

Η πρόβα τελειώνει με ανακούφιση.
Ο θίασος επευφημεί.
Καιρός πια να ξεκουραστεί.
Και τους καρπούς του μόχθου του ν’ αδράξει.

Μα όταν η παράσταση αρχίζει,
της σκηνής η αυλαία σαν ανοίγει,
οι προβολείς σαν βάφουν το σανίδι,
σκοτάδι μέσα σου
σβήνει το φως.

Καιρός για άλλες πρόβες να κινήσεις.