Όνειρο χθες διάβηκε τον ύπνο φοβερό
άντρες δυνατοί με του κρασιού τη συντροφιά
φωναχτά ορκιζόταν σε Θεό απόμερο
κάποιος υποσχόταν τους δικούς του να αγαπά.

Όλοι τους αμάρτησαν με κόστος τ’ όνειρό τους
μα όμως δεν το έχασαν εκείνη τη στιγμή.
Σύντομα σαν άδειασε το κρασοπότηρό τους
ψύχρα γύρω άνοιξε στη νύχτα μια ρωγμή.

Τρόμος τότε έντυσε τα άγρια πρόσωπά τους
κι ένιωσαν αφόρητο το βάρος του καημού.
Δρασκελιές οι άνεμοι φυσούσαν τα μαλλιά τους
μια φωνή ανέβηκε την ώρα του χαμού.

Πόσο πολύ τρόμαξα που ήταν η δική σου
κι όμως σε παράτησα να φύγεις μοναχός.
Τόσο που αμάρτησες αλήθεια στη ζωή σου
μόνο να παλέψουμε δεν απομένει πως.

Θα σου πάρω μακριά το άγγιγμα του πόνου
να σε σκοτώσω θέλω με στιλέτο κοφτερό.
Τιμωρία δε θα βρω στο έγκλημα του φόνου
τα σωστά είν’ άφαντα σαν άγγελου φτερό.