Όνειρο άπιαστο ο σκιές μας,
μεγαλώνουν το σούρουπο,
ξεπορτίζουν τις νύχτες,
χορεύουν κάτω απ’ τ’ αλώνι του φεγγαριού.
Μαυροπούλια κουρνιασμένα στην πόλη,
σιωπή του Θεού,
μαύρα ράσα αμίλητα.
Η άλλη όψη του προσώπου μας,
το σχήμα του πεπρωμένου μας.
Αλλάζουμε περίγραμμα,
σκορπιζόμαστε στους ανέμους,
λέμε τα παράπονά μας στις νύχτες.
Πόσο λίγο γνωρίζουμε την ψυχή μας!
Μόνοι στους έρημους δρόμους,
ψιθυρίζουμε στο άγνωστο,
χανόμαστε στη σιωπή.
Μοναχική στιγμή η σκιά μας που δεν καταλάβαμε,
αεράκι που ξαλαφρώνει τη μοίρα μας.
Πορεία παράξενη...
Ένα αξεδιάλυτο παρόν...
Ένα αξεδιάλυτο όνειρο...