Άκουσα τη φωνή μου
στόμιο πνευστού
στη διακύμανση της μελωδίας
να εκπέμπει αρμονικές συχνότητες
σε μια αιώρηση ακολουθίας
χωρίς τη συγκατάθεση της θέλησής μου
γλιστρώντας σε γιγαντιαίο κύμα
κατάβασης πελάγους
με το στομάχι κόμπο
ανίκανος την εκ βαθέως
εποφθαλμιούσα της παράδοσής μου
δύναμη, να ελέγξω
κι ανοίχτηκα σε ωκεάνιες αισθήσεις
επιθυμιών, κυματιστών
χρωματικών διαβαθμίσεων
μιας ανεξέλεγκτης παρόρμησης
να γίνω ναυαγός σε πυροδοτημένη ξέρα
να κατακτήσω
μια ευπροσήγορη συλφίδα
που στην έκπνοη ανάδυσή της
απ’ το υγρό συναίσθημα
με δόνησε στη συχνότητα
ενός διαπασών

* * * * * * * *

Διαίρεσε το μπουκέτο μιας αγκαλιάς
σε πέντε μάτσα ακόρντα
και βάλε δυο ολόφρεσκες
ανάσες μέντας στην καρδιά σου