Καθώς περνοῦν τα καραβάνια ἀκούγονται οἱ μπαλάντες
τραβοῦν ἀπό τα ὄνειρα ταξίδια
ἀνάρμοστα παιδιά ὁρμοῦν στό πέλαγος
καί οἱ περίοικοι δειπνοῦνε σκύβοντας στό πλούσιο γεῦμα,
ἔτσι διαλέγουνε τίς συνιστῶσες, μαθαίνουν τα περάσματα,
γίνονται κληρονόμοι, φροντίζοντας το τι θά ποῦν γιατί
ἀκολουθοῦν ἀπελπισμένοι
προσεύχονται διακριτικά νά μή πονέσουν οἱ ἀστοί,
ὀλοφυρόμενοι ἀποσύρονται καί διατυπώνουν κρίσεις:
Τό κραταιό ἀπότοκο τούς κυνηγᾶ, ἡ περιουσία τους
ὅ, τι ἐκτιμήθηκε καί προσαρτήθηκε στό εὐγενές ἀξίωμα,
ὅμως τα μεσάνυχτα οἱ μπαλάντες εἶναι σκοτεινές
δέν λάμπει ὁ βοῦρκος
οὔτε τα θησαυρίσματα οἱ οἰμωγές καί τα κτερίσματα
ἐλπίζεις τήν ἐπιείκεια τοῦ κρύου εὔχεσαι
ἀδειάζεις τη σιωπή συνθλίβεσαι στό κύμα πού σέ ἔφερε
κοιτάζεις το μαῦρο πουλί ἀναρωτιέσαι τι το τάραξε
κι ἄφησε τη φωλιά του.