Χαμένος κάπου στα στενά προς Φιλοπάππου
εδώ που η πόλη καταφέρνει να μην βιάζεται
στο κέντρο άρχισε ο γύρος του θανάτου, βράδυ Σαββάτου.

Ένας αέρας να τρυπάει το κορμί μου,
εγώ βρεγμένος πιο πολύ απ’ την καμπαρτίνα μου,
μα σε ψάχνω απεγνωσμένα στην Αθήνα μου.

Από το πάρκο με έχει πάρει το ντουμάνι
απ’ τα μπαλκόνια γιασεμί και νυχτολούλουδα
μια ξεκούρδιστη λατέρνα ίσα που πιάνει το Τσιτσάνη.

Τόσα χρόνια κάθε βράδυ και δε φτάνει
κάποιος θα έλεγε πως έγινε ρουτίνα μου
μα σε ψάχνω απεγνωσμένα στην Αθήνα μου.

Λύκος στη νύχτα η μοναξιά που ουρλιάζει
απόψε μέχρι και ο καιρός μαζί μου τα ‘βαλε
και αφού η βροχή ποτέ δεν έγινε χαλάζι, γλυκοχαράζει.

Έχουν περάσει μήνες που είσαι μακριά μου
κι έχει θολώσει η κούκλα που είχα στη βιτρίνα μου
μα σε ψάχνω απεγνωσμένα στην Αθήνα μου.

Χτυπάει η καμπάνα πένθιμα του Λουμπαρδιάρη
σα να μου λέει πως και σήμερα το χάσαμε
έχει γυρίσει στη φωλιά του το φεγγάρι κι εγώ χαμπάρι.

Σ’ ένα παγκάκι με τα χέρια μαξιλάρι
με έχει δεμένο το μυαλό στη γκιλοτίνα μου
μα σε ψάχνω απεγνωσμένα στην Αθήνα μου.

Λύκος στη νύχτα η μοναξιά που ουρλιάζει
απόψε μέχρι και ο καιρός μαζί μου τα ´βαλε
και αφού η βροχή ποτέ δεν έγινε χαλάζι , γλυκοχαράζει.

Έχουν περάσει μήνες που είσαι μακριά μου
και έχει θολώσει η κούκλα που είχα στη βιτρίνα μου
μα σε ψάχνω απεγνωσμένα στην Αθήνα μου,
μα σε ψάχνω απεγνωσμένα στην Αθήνα μου.