Σε ένα σπίτι με κλειστές όλες τις πόρτες
μόνο το φως κι εμείς οι δυο θα ‘χουμε θέση
και τότε πια καμιά πληγή δε θα χωρέσει
θα είσαι εσύ όλες οι σκέψεις μου, οι πρώτες.

Στο σπίτι αυτό θα λέμε όσα δεν τολμάμε
για τη ζωή, μικρών παιδιών, που έχουνε χάσει,
ότι κακό έχει συμβεί θα μου περάσει
κι εσύ θα βρίσκεις πάντα τρόπους να γελάμε.

Πάρε με στην αγκαλιά σου, πάρε με
σ’ ένα καταφύγιο κρυμμένο.
Μάθε μου τι είν’ η αγάπη, αγάπα με
πάντοτε το είχα απωθημένο,
ένα καταφύγιο κρυμμένο.

Χαμένα δάκρυα που δεν είπανε το λόγο
θα ‘χουνε γίνει μια παλιά μου ιστορία
που ίσως ακούστηκε σε μια μικρή πλατεία
κι έχει χαθεί χάρη σ’ εσένα και το χρόνο.

Κι όσο τα χρόνια μου στο σπίτι θα περνώ
τόσο θα σ’ έχω μες στα χέρια μου κρυμμένο,
το καταφύγιο που είχα πάντα απωθημένο
κρυφό απ’ τον κόσμο που δεν ήθελα να δω.

Πάρε με στην αγκαλιά σου, πάρε με
σ’ ένα καταφύγιο κρυμμένο.
Μάθε μου τι είν’ η αγάπη, αγάπα με
πάντοτε το είχα απωθημένο.