Ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα 'ναι να ωραία όλα
ποτέ δεν σκέφτηκα τι θα ΄μαι αν δεν έγραφα μουσική
ποτέ δεν ξέχασα, όσους φέρθηκαν σκάρτα εδώ είμαι ακόμα
κι όσο νιώθω θα γράφω, όσο πιστεύω, όσο έχω φωνή.

Κάποτε μίλησα με εμένα, κι έμαθα τι είναι η ζωή
για μένα, είναι πουτάνα που δεν έχει αγαπηθεί
κι αν μετάνιωσα ένα πράγμα, είναι ότι δεν είχα τα φράγκα πότε
να τις τα τρίψω στην μάπα για να χαρεί.

Μα ό,τι κι αν λέω, δεν μετράει, δεν είμαι ο τύπος που ακούν
δεν είμαι εκείνος που θα 'θέλαν να είμαι, όσα λέω δεν αρκούν
δεν με αγάπησαν γιατί αγάπη είναι ακριβή, και όσα έχω ζήσει
δεν τους φτάνουν, τα λόγια για να κάτσουν και να σκεφτούν.

Και συλλογίζομαι, κάθε βράδυ, θυμάμαι
κάθε στιγμή οι τόσες σκέψεις δεν μ 'αφήνουν να κοιμάμαι
δεν ανήκω εκεί που πάνε, δεν ανήκω πουθενά
είμαι ένας ξένος, για εκείνους, γι' αυτό λυπάμαι.

Δεν έχω αισθήματα μου τα κλεψαν, και μ' άφησαν γυμνό
δεν έχω σπίτι, ούτε φοβάμαι, φοβάμαι να φοβηθώ
που πάει ο κόσμος σε ρωτάω, γιατί είναι ΄δύσκολο να δω
είναι δύσκολο για μένα, γιατί με θέλουν τυφλό.

Με μισούνε, δεν με ακούνε, ούτε που με άκουσαν κι αν
λένε πολλά, δεν έχω οργή, παρακολουθώ να μιλάν
ύστερα απ' την μουσική, μιλάω στεγνά και με ρωτάν
που βρήκα όλα αυτά λόγια, δεν με απασχολεί καν.

Γιατί αν δεν ήμουν ο ξένος, τι θα έβρισκαν να μου πουν
αν αφού ντρεπόμουν για εμένα, πώς τους αφήνω να δουν
αν δεν είχα θράσος να μιλήσω, τι θα λέγαν;
Δεν έχω πρόβλημα, μα αν θέλουν ξέρουν πού θα με βρουν.

Αν από μικρός είχα μια ζωή καλή ζωή, τι τους έφταιξα;
Κι αφού λένε πως έχω λεφτά πολλά, γιατί τους έκλεψα;
Αν φοβάμαι γιατί ακόμα λέω τόσα και είμαι εδώ;
Εγώ ξέρω και αυτοί μα το κρατάνε μυστικό.

Γι' αυτό φωνάζω, να με ακούσουνε θέλω
γι' αυτό δειλιάζω, δεν φοβάμαι το ξέρω
γι' αυτό λυπάμαι γιατί φοβούνται αυτοί
μα όσο έχω φωνή, να με φοβούνται, εδώ θα μείνω πολύ.