Στην κάψα του Αλωναριού,
χτυπούσες το αμόνι…
κι ο ιδρώς σου, ανάρια έσταζε,
στο σίδερο, καυτός
και της καρδιάς και του κορμιού,
λυνότανέ σου, οι πόνοι,
στο μέταλλο, που το ’πλαθες,
σα να ’τανε πηλός,
ως, τις τρελές, θυμόσουνα,
τις τρίλιες απ’ τ’ αηδόνι…
της νύχτας κείνης, του Μαγιού,
που ήρθε το κακό.

Βαριά η καγκελόπορτα
και συ, έμεινες απ έξω…
και με τα ίδια χέρια σου,
έφτιαξες το κλειδί…
Αβάσταχτο το όνειρο
και πώς να το αντέξω;
μόνο μια δίπλα ο χορός
κι είμαστε μείς, πολλο