Πανώριες οι λυγερές της, πρώτες στο νοικοκυριό,
στο μαγείρεμα και στο τρατάρισμα,
πρώτες στο τιτιζιλίκι και στο ζαριφιλίκι,
στο λούσο και στη λεζάντα.

Σαν έβγαιναν οι λεύτερες α λα μπρατσέτα στο σεργιάνι,
να σεργιανίσουν στο γιαλό ή στην αλάνα
κι οι παντρεμένες σαν στολίζονταν καρτερώντας τα τζόβενα,
τους καραβοκύρηδες ή τους άπιαστους κοντραμπατζήδες,
τους μπαξεβάνηδες και τους ξωμάχους.

Πούθε αυτή η παράδοση,
εκείνο το τακίμιασμα των χρωμάτων,
το στόλισμα του λαιμού και των αυτιών,
το περιποιημένο κεφάλι, μαζί με το λίγωμα του ματιού,
το σκέρτσο του κορμιού,
πούθε οι ταζιλβέδες, τα ναζάκια, τα καμώματα;

Πανάρχαιες συνταγές που δεν έσβησαν
–απ’ τον καιρό των φημισμένων καλλονών της Ιωνικής γης,
όπως τις περιγράφουν εκστασιασμένοι
τόσοι και τόσοι ταξιδευτές και πραματευτάδες
στο διάβα του χρόνου.