Μπήκε τ’ ανοιξιάτικο το φως κι ανάσανα
ο ύπνος κάνει θαύματα κι αυτός στα βάσανα.
Τώρα όλα τα βλέπω καθαρά πιο ψύχραιμα
πάντα την πληρώνουνε του κόσμου αυτού τα ήμερα.

Δε φταίνε οι άλλοι δυστυχώς
είναι ο κόσμος πιο απλός,
είν’ οι ευάλωτοι αυτοί που πάντα σπάνε.

Μέχρι να γίνουνε κι αυτοί
απ’ το ατσάλι πιο σκληροί
και να πληγώσουνε αυτούς που αγαπάνε.

Κράτησες μια ολόκληρη ζωή τις άμυνες
κι ήρθε ένα σπάνιο φιλί και ράγισες.
Πόσο είν’ αστεία η ζωή σαν όνειρο
πόσο του ανθρώπου η ψυχή, εμπόδιο.

Δε φταίνε οι άλλοι δυστυχώς
είναι ο κόσμος πιο απλός,
είν’ οι ευάλωτοι αυτοί που πάντα σπάνε.

Μέχρι να γίνουνε κι αυτοί
απ’ το ατσάλι πιο σκληροί
και να πληγώσουνε αυτούς που αγαπάνε.