Ακόμα
αυτός ο δρόμος με τα σπασμένα γυαλιά,
ακόμα το αίμα να τρέχει
συντηρώντας τα επικίνδυνα όνειρα,
μέχρι πότε θα κρατήσουν τα σφιγμένα δόντια,
ν’ αναχαιτίζουν τις κραυγές,
τα νύχια μας μέχρι πότε θα κρατήσουν.

Κάποτε θα πέσουμε
στο λιθόστρωτο
με την ύστατη κραυγή στο στόμα,
μ’ έναν κρότο πολυσήμαντο,
ενώ γύρω τα μεγάφωνα
θα μας κατηγορούν,
οι θεατές,
για λιποψυχία.