Ο φίλος μου που ξεθώριασε προχθές

μπροστά σ’ ένα κατάπληχτο φεγγάρι

δεν είπε να σηκώσει ένα τηλέφωνο

μήτε που γλίστρησε ποτέ στα όνειρά μου.

Γιατί δεν απαντάνε οι νεκροί;

Γίνονται φλόγες να κρυφτούν οι ζωντανοί;

Πιρόγες που φορτώνουν αναμνήσεις;

Δικλίδες στα κελιά των ιδαλγών;

Πυξίδες στα γραφτά των ξεγραμμένων;

Ο πόνος διαιρείται σε στιγμές.

Ο χρόνος αφαιρείται με νυστέρι

φτάνει να στάζει έρωτα ο γιατρός

την ώρα που σκοτώνει στην οθόνη.



Ο φίλος που ταξίδεψε προχθές

μπροστά σε μια κατάμεστη αρένα

ήταν στ’ αλήθεια ο παλιός μου εαυτός

που πάσχιζε ν’ ανέβει το ποτάμι.

Τι κάνει στο μπαλκόνι μου ξυπόλητος;

Χορεύει; Αγορεύει; Εκλιπαρεί

Πουλώντας σκουριασμένες εξαρτήσεις;

Ή καταπίνει σιωπές μη με προδώσει;