Σβήνουν όλοι των πτήσεων οι ίσκιοι στον υδράργυρο
του κατόπτρου. (Ούτε απ’ τη δικιά σου απόμεινε χνάρι.)
Πέρασε το σφουγγάρι, και τις ανυπεράσπιστες
εκυνήγησε λάμψεις έξω απ’ τον χρυσαφένιο δίσκο.
Τους λίθους, τα κοράλλια σου, την ισχύ της εξουσίας
που σε αρπάζει εγύρευα· αποφεύγω
τη θέαινα εκείνη που δε σαρκώνεται, τους πόθους
κουβαλώ, ώσπου να τους κάψει τ’ αστροπελέκι σου.
Έλυτρα κροταλίζουν έξω, το ξόδι το τρελό
κροταλίζει και ξέρει πως δύο ζωές δεν λογαριάζονται,
καν δε μετράνε. Απαλές μέσα στο κάδρο
γυρνούν της εσπέρας οι μέδουσες. Το είδωλό σου
θα `ρθεί από κάτω: κοκκαλιάρικα χέρια
ανεβαίνουν έρποντας από χαμηλά
και κρεμάν στους λοβούς σου τα κοράλλια.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.