Στον δρόμο τον πολύκοσμο και στην πανέρμη στράτα
με σύντυχαν πολλές φορές διαβατικές γυναίκες,
που η θύμησή τους μ’ έθλιψε γλυκά νύχτες και μέρες.
Όψες που ανάδινε η χαρά τα ρόδα της αυγής της,
που ολόθερμος απλώνονταν ψυχής γαλήνιας ο ήλιος,
που η σάρκα κρίνους ταίριαζε με μι’ άχνα φεγγαρίσια
και που το γέλιο ανοίγονταν σα νάταν παραπόνι.
Κορμιά που ανάδευε η πνοή της γεροσύνης, πλέρια,
πελεκητά με τ’ άνθισμα κι ολόχυτα από πνέμα.
Κι απάνου απ’ όλα, μάτια, φως απ’ το πολύ σκοτάδι,
που είν’ η γητειά σας δρόλαπας κι ο σατανάς σας φίδι
κι ενώ είστε τόσο αληθινά, κρύβετε τέτοιους δόλους.

Περαστικές, διαβατικές, που φεύγετε και πάτε
στους δρόμους τους πολύκοσμους και στις πανέρμες στράτες,
άγνωρες, πρωτοθώρητες, σαν τύχες και σα μοίρες,
με δίχως άλλο γυρισμό και συναπάντημ’ άλλο,
γεννήματα μιανής στιγμής και πλάσματα μιας μνήμης,
με την απόκοτη ερωτιά, με τα γραμμένα νιάτα,
στοχαστικές σαν την ιδέα, φλογιστικές σα μούσα,
γεια σας, χαρά σας! Μέσα μου συντρίμμι αν είναι ο κόσμος
ξαναγεννιέται απάρθενος κι η χάρη του καινούργια
βαθιά μ’ αγγίζει. Φέρνετε την ιερή λαχτάρα,
που ανασυμπά τη θεία φωτιά για την ορμή της ζήσης.