Ξεντύνομαι προσεχτικά.
Διπλώνω το πουκάμισο,
τακτοποιώ το μάλλινο κασκόλ μου στην καρέκλα.
Τα πόδια τρέμουν, βυθίζεται
το σώμα στο αχανές πάτωμα
και η φωνή γλιστρά ανάμεσα στους τοίχους
– στριγκιά από τα σωθικά.
Αβέβαιη κινούμαι στο δωμάτιο,
μια νυχτερίδα κολλημένη στα μαλλιά
κι ένα σαράκι, επίμονο,
κόβει κομμάτια από τα οστά.
Μέσα το φως τυφλώνει
και ο κύριος με τ’ άσπρα γάντια
σκύβει προσεχτικά
να ράψει την ψυχή -μου-