Σαν γυρνούσες τη σχόλη χωρολόγος τάχα ο κόρφος σου ήταν
γεμάτος πρωτάχλαδα κι αυγόσυκα σταφύλια με κρουστές
ρώγες από τσαμπουρολόγημα στ’ αμπέλια (μας έλεγες
ψέματα πατέρα) μύγδαλα ο κούκος σου ολόγιομος στο χέρι
ένα μάτσο χλωρά ρεβίθια πρόβαλες στο ρουμάνι το βράδυ
βράδυ μισός κλαρί μισός κρασοπουλιό γελαστός με ανάλαφρη
περπατησιά μύριζες ρείκι, θυμάρι, πατερίλα απόσταγμα της
γενιάς σου δημιούργημα του καιρού σου.

Υστερότερα όταν σκοτείνιαζε στον απέραντο θόλο της σκέπης
μας η εκτυφλωτική αστροφεγγιά χάραζε τις καμπύλες των
βουνών και των δέντρων τότε μας έδειχνες την Πούλια τον
ποταμό του Ιορδάνη, το άστρι κι όλα τα σημαδιακά αστέρια
έχοντας τη σιγουριά των προπάππων σου που με άθιχτο το
μαχαίρι στην τσέπη τους παραμέριζαν μ’ ένα μακρύ ραβδί
κάθε εμπόδιο στην ατραπό της ζωής.