Άγνωστες μεταξύ μας
και τ’ αεράκι εχθρικό ερχόταν απ’ τη θάλασσα.
Οι άντρες μιλούσαν ατελείωτα.
Πάντα μιλούν
κυρίως, όταν έχουν τελειωμό τα ειπωμένα.
Η χαριτωμένη οικειότητα της γενέθλιας πόλης,
η αφελής οργάνωση της αισθηματικής ζωής:
όσους μας αγαπούν, τους αγαπούμε
και για τους άλλους καίει κατακόρυφα ο πυρετός των τύψεων,
μα πάνω απ’ όλα
το αεράκι που ερχόταν εχθρικό από τη θάλασσα
έκανε την αθώα προσφορά τόσο θωπευτική.
Ήτανε μια φορά μια σάρπα δανεική
από μιαν άγνωστη γυναίκα;
Όχι, δε θα το άφηνε να πάει χαράμι
το ιαματικό απόθεμα της νύχτας
της νύχτας τις αρσενικές ηχητικές πηγές
κι εκείνη την ευγενική αλλοίωση κάθε τυχαίου.

Νύχτωσε. Κυρία, ξέρετε, πάλι κρυώνω.
Και μόνο τώρα νιώθω στο κορμί μου
γιατί όλα τα δανεικά πάνω στη γη
πρέπει να μένουν εξαρχής αγύριστα.