Αχ , ενεστώτα της βροχής

Με το μολύβι θα σε ντύνω

Οι επιθυμίες να λιγοψυχούν

Ζάρια σαν παίζουν με το χρόνο

Το μελάνι αντέχει επώδυνα

Αιχμάλωτο σε κρατάει

Αν ίσως κάποτε συρθείς

Βορρά μιας λύπης , μιας αιμόπτυσης

Μιας έστω ανοίκειας ομολογίας

Το μολύβι μοίρα χοϊκή

Έρχεται και φεύγει

Το ίχνος του μετακλητό

Μια δίμετρη μονοκονδυλιά

Μια υποψία

Που χάραξε τη μαύρη γης την κατακλειδωμένη

Και τώρα ανθούνε λούλουδα

Χορεύουν πασχαλίτσες

Κόκκινες , κίτρινες , πορτοκαλί

Με βούλες πασχαλίτσες

Κι ορθοτομούν τον έρωτα



Και σεις λέξεις ανάπηρες το τι ποθώ δεν λέτε

Το τι θωρώ δεν γράφεται κι ό,τι μιλώ ξεχνιέται.