Φεύγει η χώρα. Αποπλέει.
Σιγά σιγά τραβιέται σαν
το υπερωκεάνειο.
Παίρνει μαζί της πράγματα άγνωστα.
Φόρτωνε αυτή από καιρό αλλά καί μεις δέν παίρναμε χαμπάρι.

Φεύγει, χωρίς να πάρει κάτι κι από μας
και χωρίς τίποτα να μας αφήσει.
Μένει μονάχα λίγη γης να την πατούμε
και κάποια ακόμη αντικείμενα που δε χρειάστηκαν ποτέ
και δόστου εμείς να τα διαφυλάμε αλύπητα
κάποιες λεξούλες μας παλιές κιτρινισμένες
και κάτι πεθαμένα μας ―τεμάχια λιγοστά εις τον καθένα―
μνήμες, κρυμμένα εγκεφαλικά αποτιτανωμένα.

Με ποιον θα μείνουμε; Ποιούς χάνουμε;
Μήπως ούτε τον κόπο για το ύστατο νυχτερινό ταξίδι εκείνο
δε χρειάζεται να κάνουμε!

Η χώρα φεύγει, εμείς εδώ.

Ο καπετάνιος τους μας βλέπει και αδιαφορεί, μα τα
λίγα φτερά φωτός που έχουν μείνει πέφτουν πάνω μας
και δείχνουν πως
μονάχα έτσι άξιζε ετούτος ο φαρδύς
πλατύς πληθυντικός στα ρήματα.