Πού να βρεθούν, ρωτάτε εμένα!
Πού να βρεθούνε σάρκα και οστά
απατηλά μου όνειρα!

Καλά, ας πούμε ότι αυτών τα εξαρτήματα δεν κάνουνε!
―Των εκρηγμένων, των πατλαματζήδων
των πλακωμένων και των λερωμένων
ίσως και των κουβαριασμένων δηλαδή
τα μαύρα αίματα― δε σας ταιριάζουν!

Τόσοι σφαγμένοι όμως ―λούτσα
στο κεκραμένο αίμα τους― που ταξιδεύουνε
με το ποτάμι του χρόνου
παλιά σκηνώματα, κορμιά αχαλίνωτα
μέρη σωμάτων και προσκυνήματα νωπά.

Αυτά!
Πού πάνε μόνα τους αυτά τα πράματα;
Ποιος θα τα πάρει;

Για ποιους αυτοί τα πάθανε και πανικόβλητα εσείς
δρόμο να παίρνετε και να μη φτάνετε
πρωί πρωί, στης πόλης μέσα τα σοκάκια,
που ―ως γνωστόν όπως
το Σώμα είναι ο Καιρός κι είναι κι ο Τόπος―
από τον πυρετό αυτού του κόσμου εξορίζεστε
τρέχετε, φεύγετε ―η περιουσία μου εσείς― μακριά
και στο Ποτέ και μες στην Ουτοπία ασφαλίζεστε!