Άλλοτε μας συντρόφευε η πίστη
το χαμόγελο των συντρόφων
που τώρα χάθηκαν
πίσω απ’ τα παραπετάσματα της εξέλιξης.
Πρόσωπα μεθυσμένα,
η αλλοφροσύνη της πρώτης συγκίνησης
Ύστερα
ανάσες πουλιών,
Υγρή η απλωσιά του χειμώνα
το ξεκλήρισμα της αθωότητας με την έναρξη του πολέμου.
Οι αντίπαλοι
που μας τάισαν κόκκινα όνειρα.
Σήμαντρα σώπασαν...
Καθώς τα αστέρια ξεψυχάν
ξερνώντας στο μέλλον
ρουτινιάρικα
τόνους ευκαιριών,
διορισμένες ευτυχίες σε βιβλιάρια ενσήμων του ΙΚΑ
Δίχως τραγούδι,
δίχως βάσανο,
δίχως ελπίδα πια.
Λάθος το πόστο που διαλέξαμε.

Περιφερόμενοι σακάτηδες σ’ αυτήν την πόλη
οικτίρουμε
φως,
στο συννεφιασμένο καιρό
και σε παράθυρα που τρεκλίζουν
χαλάσματα ξεχασμένων ερώτων.