Δεν έχω χρόνο,
ούτε μάτια να ξαναδώ
το δροσερό αέρα του πρωινού
που έχασα μια μέρα στα νότια.
όταν η στάχτη, βγήκε απ τα ανήσυχα νερά
βρεγμένη και μαυρισμένη απ τον ήλιο του μεσημεριού
και σκορπίστηκε στα έρημα βράχια
Τη νύχτα δεν υπάρχουν βράχια.... ή χάνονται μαζί με το φως
ούτε το φως υπάρχει
ως τη στιγμή που θα θελήσεις να το δείς
ανοίγοντας αργά τα ωραία μάτια.
εκεί.. στα μισά της μέρας
όλα είναι μεγάλα
κι οι τεράστιες σκιές χωρίζουν πάλι την ψυχή στα δυο.