Η Συνεδρίαση έχει ανθρώπους γύρω από μια σιωπή.
Πάνω σε καρέκλες ακίνητες,
μια αγχωτική αφοσίωση στο καθήκον...
Κι ας φυλλορροούν έξω οι αμυγδαλιές
κι ας δραπετεύουν απ’ τις κλειστές κουρτίνες τα όνειρα
κι ας γέρνουν τα μαλλιά στους ώμους
αυθόρμητα, ανεπιτήδευτα, αναρχικά...

Στη μεγάλη αίθουσα παρελαύνουν βουβές αναπνοές,
κείτομαι στο πάτωμα σε μια ξέφρενη εκδρομή μου στο παρελθόν,
δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
μονάχα η επίσπευση της άνοιξης
τόσο που,
γοργή, θηλυκή, υπερήφανη
θα με προφτάσει η επιστολή μου στο αναπόδραστο...

Η Συνεδρίαση δεν έχει το φόβο του χρόνου που χάνεται,
μόνο την καχυποψία ανθρώπων ανύποπτων
ή την υπνοβασία τους στο ημισκότεινο φως.
Δεν υπάρχουν προσδοκίες.
Μονάχα βροχές που αφέθηκαν έρημες
από συγκεχυμένους χειμώνες...
ίχνη από φωνήεντα άχρηστων ομιλιών,
κυνικών μέσα στην επισημότητά τους.
Μονάχα άυπνοι αστερισμοί
σε νύχτες επιπόλαιες
κι ίσως
-απροστάτευτο μέσα στον υπαινιγμό του φθινοπώρου-
τον εαυτό μου να πειραματίζεται αμήχανος,
με νότες που μοιάζουν τόσο φοβισμένες
για να γίνουν μουσική...