Τα ήμερά σου φιλιά
μου πήραν νύχτες να τα σελώσω.
Στις θλιμμένες γκριμάτσες του προσώπου σου
υποσχέθηκα μονάχα δυο χέρια να τις θωπεύουν
και στην ατοπία του κορμιού σου
γύρεψα την καλοσύνη μιας χώρας.
Την γνώση του ονόματός σου
την άκουσα εκεί που οι άλλοι δε γνωρίζουν.
Ω! Σκατά!
Γράφω κι εγώ σαν `κείνους τους ποιητές
με τα γυαλιά στη μύτη
και τα θαυμαστικά-στολίδια στο ακριβό χαρτί
που τρέχουν πίσω από κάθε εκδότη
μπας και γραπώσουν το μπούτι της γραμματέας του.
Ξέρεις,
γάμησα τις αδερφές τους
κι εκείνες πίστεψαν στον έρωτα.
Δώρισα τους φίλους μου
κι αυτοί με τη σειρά τους μελοποίησαν πούστικες κραυγές.

Ήπια πολύ μαζί τους
περισσότερο απ’ όσο τους άξιζε.
Περισσότερο απ’ όσο πιστεύεις
πως πρέπει να παλέψει ένας ποιητής.
Τους είδα όλους,
έγλυψαν όλη τη δόξα στ’ αρχίδια
κ’ ύστερα βγήκαν μ’ ανίκανη οργή
ν’ απαγγείλουν έναν στίχο,
ένα μέρος,
έναν τόπο,
έναν δρόμο,
που άλλοι,
ανώτεροι απ’ αυτούς,
έφτυσαν αίμα για να γράψουν,
να σταθούν,
να ξεράσουν ένα μπουκάλι κρασί,
να τρελαθούν,
να γλύψουν στ’ αρχίδια την αιωνιότητα.
Δεν ξέρω...
Δεν ξέρω πως έφτασαν εκεί αγάπη μου.
Δεν ξέρω πια αν πρέπει να λέω πως είμαι ποιητής.
Το μόνο που ξέρω
είναι πως ο διάβολος
παραμένει στο στρατσόχαρτο
και τα παιδιά του στο μελάνι.