Το πρώτο ποίημα είν’ αυτό,
Για την Ελάτη και το Περτούλι,
«Ταξιδέψαμε πολύ μαζί»
είπες κάποτε
Κι εγώ σκέφτηκα πως δεν μπορούσα να σου γράψω
ούτ’ ένα ποίημα
εσένα, που ήσουνα η αχλύ του ονείρου,
για σένα, που εκείνους τους καιρούς νόμισα
πως είσαι το πάντα,
πως ήρθες να μείνεις για πάντα.
Μες στο καταχείμωνο, τροπικά διαμαρτυρόμενος.
Αντί για πανσέληνο
μας περίμενε η οικειότητα της βροχής,
καταρράχτες μιας ώρας.
Πώς να ξεπεράσουμε το κρυφό άγγιγμα εκείνης
της στιγμής;

Λουκιανού και Χάρητος γωνία
«σελήνη φίλιος»