Οι λέξεις μου τις νύχτες ξαγρυπνούνε
Υπνοβατώντας κατεβαίνουν τη μεγάλη ξύλινη σκάλα
Φορώντας λευκό σεντόνι όνειρα
Βαδίζουν σιωπηλές αναζητώντας ένα ίχνος ζωής
Στην ακύμαντη καθημερινότητα των γκρίζων ημερών μου
Περιδιαβαίνουνε το σπίτι
Ανασαίνουνε την απουσία
Κοντοστέκονται για ώρα στο παράθυρο
Μυρίζοντας μιαν ανεμώνη που κρύφτηκε στο χέρι σου
Ή ψάχνοντας μια πεταλούδα στο σκοτάδι
Κάποτε τολμούν και βγαίνουν έξω
Δρασκελίζουν το κατώφλι με βήμα νεογέννητου
Αναποφάσιστες
Για το αβέβαιον του πράγματος
Στροβιλίζονται στο πλήθος
Αγγίζουνε τα χέρια των περαστικών
Χάνονται στην ανεπαίσθητη κίνηση των δαχτύλων σου
Καθώς χαϊδεύουν τα μαλλιά μου
Σαν ξημερώσει
Επιστρέφουνε κατάκοπες
Στη γαλάζια ησυχία του μυαλού μου
Με μιαν υποψία θλίψης τις άκρες των βλεφάρων τους
Για το μοναχικό ταξίδι
Που απαράλλαχτο επαναλαμβάνεται
Όλες τις νύχτες