Τα φτερά μας τις μέρες εκείνες
-σταθμευμένα κι αναποφάσιστα-
σκοτείνιαζαν τους φωταγωγούς.

Τη μέθοδο πτήσης άνευ διδασκάλου
την είχαμε κάνει προ πολλού προσάναμμα
μαζί με τα βιβλία μουσικής
τις άρρωστες νύχτες της καρδιάς
όταν η υγρασία των ανεπίδοτων φιλιών
τρυπούσε το κορμί μας.

Ωστόσο την είχαμε απομνημονεύσει
λογαριάζαμε να την υπαγορεύσουμε
στην πεθαμένη μας γιαγιά
την ώρα που οι άλλοι τους καθρέφτες θα κάλυπταν
τη λήθη διευκολύνοντας του αζήτητου προσώπου.

Μάταια…
Όμοια με σκιάχτρα τ’ ουρανού
διώχναμε απ’ τις στέγες τα πουλιά.

Κάτι λόγια παλιά κι ασυνάρτητα
καταδικασμένα το χαμένο πάθος τους ν’ αναζητούν
για αγγέλους μας περνούσαν και μας ντρέπονταν
οι προσευχές των ασεβών επάνω μας χτυπούσαν
και οι γιορτές από ψηλά πιο πένθιμες φαντάζαν.

Κανένα λείψανο του χθεσινού φωτός
δεν εξαγόραζε κάποιον υποτυπώδη προορισμό.
Ο δρόμος που βαδίσαμε ποτέ δεν είχε διανοιχτεί.

Καμιά φωνή δε σάλευε τ’ απείθαρχα φτερά μας
-κι άλλωστε πού ακούστηκε
στο ανύπαρκτο να δίνεις εντολές;