Οι λέξεις που μαθαίνουμε τρίζουν στη φωτιά
Στάχτη τα λόγια, σκόνη τα σύμβολα
Εικόνες - Είδωλα σε παραβολικούς καθρέφτες χάθηκαν

Κι η εποχή ζητά ένα σφρίγος διαφορετικό
Κι η καρδιά στένεψε πηγάδι σκοτεινό

Πάλι το ποίημα, ακαριαία ένωση, παίρνει μιαν άλλη τροπή
Επιβάλλεται στη φωνή μου

Όμως εσύ ποια είσαι που επιμενεις ανερμήνευτη
Λοιπόν:
Είσαι τρυφερή βροχή
Ανοιξιάτικος δρόμος νυχτερινός
Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη
Με την ηλικία της θάλασσα στα ματια
Μ’ έναν μεγάλο ήλιο στα μαλλιά

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει

Όμως εσύ ποια είσαι που αναβοσβήνεις σα δίλημμα
Είσαι το κλειδί που γυρίζει μαλακά στην κλειδαριά
Το μολύβι που γράφω
Το μαχαίρι που κόβω το ψωμί
Ο ηλεκτρικός λαμπτήρας στο σκοτεινό δωμάτιο
Ωραία σαν γραφομηχανή
Αεροπλάνο jet
Ωραία όπως ρουλεμάν
Στρόφαλος
Ωραία σαν ηλεκτρονικός εγκέφαλος
Ωραία όπως αδιάβαστο βιβλίο

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη κι άδειασε το ποτάμι

Κι όμως είσαι γαλαξία ολόφωτος
Στον ύπνο μου λάμπεις
Ενδοφλέβια ρέεις στην καρδιά μου.