Οι αναμνήσεις μου σε αγαπούν·
σε καλούν σε κάθε πρόχειρο θάνατο
γνώριμα και ιδανικά.
Σφίγγουν το λαιμό μου οι αλήθειες,
πνίγουν τα οράματα, υποφέρουν τις σκέψεις.
Πλανάται η απελπισία, σε σωρό αντιφάσεων.
Δεν ειπώθηκαν, ματαίως, τόσες μαζεμένες αλήθειες.
Δε λογάριασα, ματαίως, τόσες μαζεμένες απογνώσεις.
Δεν υπερπήδησα, ματαίως, τόσα σκουριασμένα κιγκλιδώματα.
Με ομορφιά έντυσα την ψυχή μου,
κι είχε κατάλευκα σημάδια η αγάπη.
Έψαξα να βρω μια στεριά κοντά σου να την κατοικήσω.
Την έβαψα με την κιμωλία μου,
τη λαχτάρησαν τα μάτια μου,
την αγκάλιασε η ζωή μου.
Δεν άφησα να την πάρει η βροχή, ούτε η καταιγίδα.
Δεν είναι καλοκαίρι,
όμως ο ήλιος λάμπει στη στεριά της αγάπης·
τον κρέμασα εκεί για σένα που αγαπάς τους ήλιους.
Κι όμως, αυτή ερήμωσε από φως.
Σε παρακαλώ, μη τη λησμονήσεις
αφού η νύχτα νυχτώνει και σήμερα!