Ξεφλούδισε τὸ βερνίκι τοῦ ξύλου,

ξεγυμνώθηκαν οἱ σφαλιστὲς γρίλιες,

οἱ μεντεσέδες σκούριασαν.

Τὸ κάδρο τοῦ παραθύρου χλώμιασε.

Πέρασε ὁ καιρός, βάρυνε ὁ χρόνος.

Ἄντεξες κάμποσα σκοτάδια στὸ κλειστὸ δωμάτιο.

Τὰ ξέρω τὰ σκοτάδια, τὰ περπάτησα καιρό.

Ἄλλαξαν οἱ ἐποχές.

Ἄλλαξε ὁ χρόνος.

Ἄνοιξε πιὰ τὸ ξύλινο παράθυρο

νὰ μπεῖ ἡ καινούργια μέρα,

ν᾿ ὁρμήξει ὁ ἥλιος τὴ λαχτάρα του μὲ λάμψη,

νὰ γλιστρήσει τὸ μαῦρο σκοτάδι,

μαζὶ νὰ χορέψουν τὸ βὰλς τῶν ἀταίριαστων

στὶς πάνσοφες παλάμες τοῦ φωτός.

Γιὰ τὸ φῶς σ᾿ ἔχω,

κι ἐγὼ στὸ φῶς ἀνήκω,

κι ἂς μὲ καλοῦνε τακτικὰ τὰ θλιβερὰ σκοτάδια