"Οταν βαρέα βάρη επωμίζονται σε προκυμαίες,
σε κρηπιδώματα σταθμών, σε αυλές και δρόμους, σε λιπαρά μέσα σκατά
πατώντας, της καθημερινής ζωής οι αχθοφόροι, τους άτλαντας του κόσμου
αχρηστεύοντας, οι άνεργοι άτλαντες διάτορα βογκούν με στοναχάς, με θρήνους.
Και όμως, την ώρα που αίρονται τα βάρη (ζεμπίλια και
σάκοι λογής-λογής με πράγματα ακατονόμαστα γεμάτοι
— τουτέστιν γεμάτοι κρίματα, γεμάτοι αμαρτίες) η Οικουμένη
ακόμη ζει και οτέ μεν αγάλλεται, οτέ δε (πολύ συχνότερα)
βαριά στενάζει, κάτω από τα βάρη των βαρέων βαρών
(όπλα πυρηνικά, πραμάτιες απατηλές, ψέματα ποικίλα — όλα σκατά, όλα αμαρτίες)
την ίδια ώρα ακούεται-—και τούτο μοιάζει
πάντοτε με θαύμα — ακούεται πάντοτε και εις τους αγρούς
και μέσ’ στις πόλεις, κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού και
κάτω από τ’ αστέρια, ακούεται πάντοτε ένα μεγάλο βέλασμα
(μπεέ-μπεέ) καλύπτοντας τον θρήνο των ατλάντων, ένα θεσπέσιο βέλασμα
από φωνήν αλέκτορος πιο καθαρό, πιο πλήρες, εν μέγα βέλασμα φωτοβριθές (μπεέ-μπεέ, μπεέ-μπεέ)
που την ελπίδα σπέρνει στις ψυχές αυτών πού το άκούνε, εν
μέγα βέλασμα σαν καθαρό νερό από των ουρανών τους καταρράκτας πίπτον,
ένα μεγάλο βέλασμα ωραίου αμνού (μπεέ-μπεέ) εν βέλασμα νεαρού κριού (μπεέ-μπεέ) που όσοι το
ενωτίζονται μεγάλες στέρνες γίνονται του ανεσπέρου λόγου,
εν βέλασμα πού όσοι το ενστερνίζονται σώζονται πάντα, ένα
μεγάλο βέλασμα σαν μέσ’ από χωνί τεράστιου τηλεβόα, εν
μέγα βέλασμα αμνού (ενός άμνοϋ πού εις το Περού θα ημπορούσε κάλλιστα και λάμα νάναι)
το βέλασμα νεαρού κριού με ωραίους ευμεγέθεις όρχεις, το βέλασμα του αγαθού αμνού
(μπεέ-μπεέ, μπεέ — ω δόξα, δόξα Αλληλούια!) το βέλασμα του ωραίου άμνού,
του αμνού-κριού του αίροντος τας αμαρτίας του κόσμου.