Δεν έχω δάχτυλα να υφαίνουν ώρες αγρύπνιας
Τα χέρια μου τη μοναξιά δεν την κεντούν σε αραχνοΰφαντο στολίδι
Το στήθος μου ζεστό ποτάμι από πυρ.
Εγώ είμαι λίγη.
Δε φτάνει το τραγούδι μου να ξεμυαλίσει ναυαγούς
Και το κορμί μου δεν αρκεί να σε κρατήσει εννέα χρόνια στο νησί .
Δεν έχω εγώ τη φήμη της Ελένης, την κόμη την ξανθή, τα θέλγητρά της
Που έστειλαν πρόωρα στον Άδη τόσα φιλντισένια ανδρικά κορμιά.
Εγώ είμαι ανθρώπινη.
Δεν έχω τίποτε το θεϊκό , ούτε χαρίσματα, ούτε φίλτρα μαγικά,
Ούτε χαμόγελο ολόφωτο , ούτε σημάδια απόκρυφα να εξερευνήσεις.
Εγώ είμαι φτιαγμένη από πηλό.
Η σάρκα μου , τα οστά μου, το αίμα μου
Ανθρώπου θνητού καμωμένα, χωρίς έστω την ψευδαίσθηση του ξεχωριστού.
Δεν λάξευσε εμένα το κορμί μου γλύπτης, ούτε θεός δε φύσηξε αεράκι την ώρα
που γεννιόμουν.
Οι Μοίρες ξεχάσαν να με προικίσουν και αδέσποτη στάθηκα στις τύχης τα τερτίπια.
Δε με λαχτάρησε κανένας Κένταυρος εμένα ούτε και ο Δίας μετεμορφώθη σε χρυσή βροχή να με πλαγιάσει.
Εγώ λοιπόν είμαι αυτή.
Και ξέρω, δε σου είμαι αρκετή.