Δεν υπήρχε ούτε ένα φως αναμμένο σ’ εκείνο το μέρος, τέτοια ώρα τη νύχτα. Περπάτησα γύρω, μέχρι την
πίσω πλευρά και δοκίμασα ν’ ανοίξω την πόρτα. Φυσικά, ήταν κλειδωμένη. Υπήρχε μια πυκνή κληματαριά
που αναρριχόταν στη μια πλευρά του κτίσματος, έτσι, προσπάθησα να την σκαρφαλώσω.
Βρισκόμουν σχεδόν στην κορυφή, όταν άρχισε να ταλαντεύεται και ν’ αποσπάται από το κτίριο.
Έπεσα κάτω με δύναμη και κόπηκα, στο μέτωπο και τα χέρια. Ανακάλυψα, μπροστά, μια έξοδο κινδύνου
κι ανέβηκα από κει. Μπήκα απ'το παράθυρο του δεύτερου ορόφου κι έκπληκτος ανακάλυψα στοίβες
και σωρούς από άλμπουμ φωτογραφιών και αρχεία, να ξεχειλίζουν στο πάτωμα.
Άναψα ένα φως, αν και γνώριζα τον κίνδυνο που διέτρεχα. Έμοιαζε να μην υπάρχει σειρά πουθενά.
Τράβηξα μια καρέκλα και σήκωσα ένα άλμπουμ – παιδιά πάνω σε άλογα πόνι με καουμπόικες στολές,
παιδιά να κρατούν ψάρια που έπιασαν, τούρτες γενεθλίων, πάρτι, κούνιες, χοροί
δίχως τέλος η λατρεία για τα παιδιά, ωστόσο, με κάποιο τρόπο, όλα αυτά έμοιαζαν να αποτελούν
θραύσματα της ίδιας παιδικής ηλικίας. Έπειτα, υπήρχε το άλμπουμ των ετοιμοθάνατων,
των αναπνευστικών συσκευών, των καθετήρων σίτισης, των θολών, απόμακρων βλεμμάτων των σχεδόν εκλιπόντων.
Στο Ανάκτορο της Μνήμης τίποτα δε χάνεται, απλώς αλλάζει θέση. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας εκεί,
μέχρι που εξαντλήθηκα τόσο πολύ που μετά βίας κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά.
Ενώ ξεφύλλιζα τα πολυάριθμα άλμπουμ, αφιερωμένα σε νέους εραστές, ξαφνικά πάγωσα.
Υπήρχε μια φωτογραφία της μητέρας μου με τον πατέρα μου, ξεθωριασμένη πολύ, ίσα με είκοσι χρόνων,
ενδεχομένως να μην είχαν παντρευτεί ακόμη, όπου κρατούσαν τα χέρια και χαμογελούσαν στο φακό,
με τον κόσμο να κρατά πίσω την οργή του για ένα μόνο δευτερόλεπτο, παραχωρώντας τους μια, ολότελα δική τους,
ηλιόλουστη στιγμή, τόσο εύθραυστη και ευαίσθητη. Έβγαλα τη φωτογραφία από τη τσέπη της και την έχωσα στη δική μου.
Πήγα στο παράθυρο και κοίταξα κάτω. Ένας ηλικιωμένος άντρας με στολή στεκόταν εκεί.
"Έλα κάτω, γιε μου, θα πρέπει να σε συλλάβουμε", είπε. "Μα, αστυνόμε, είμαι γέρος άνθρωπος", είπα.
"Το Ανάκτορο της Μνήμης δεν έχει μνήμη. Κοίτα, απλώς δε νοιάζεται", είπε.