Υπάρχω: περίεργο που είναι
να υπάρχω
ακόμα και σήμερα,
κοντά πενήντα χρόνια
Δεν καταλαβαίνω,
τι συνέβη,
πώς συνέβη
και κατέβηκα βίαια
από το μικρομέγαλο
γαλάζιο ποδήλατο
των δέκα μου χρόνων,
μπρος αυτό και πάνω του εγώ,
βόλτες στον Αμφιτρύωνα
και το τουρ
στο ιατρείο της μαμάς
ρρρρ, ρρρ
σκιά αγγέλου παρηγορητική.
Ακόμα υπάρχω
και δεν καταλαβαίνω
πώς υπάρχω
γιατί υπάρχω ακόμα
κοντά πενήντα χρόνια'
πώς κατάπια τον καιρό
σαν σπέρμα
αθέλητα'
με ποιες τιτάνιες δυνάμεις
κατάφερα ν’ αναδυθώ
στο φως και στο υπάρχω.
Σθεναρή ανάμνηση:
σκαρφαλώνω, σκότος και σκαρφαλώνω,
ατίθαση πέτρα και σκαρφαλώνω
βαθύ φρέαρ
και σκαρφαλώνω'
πείσμα και ρεβεράνς
στην εξαίρετη φυσική μου κατάσταση.
Σκαρφαλώνω
μες στο φόβο
ότι δε θα δω το φως.
Μαύρο και σκαρφαλώνω,
υγρό και σκαρφαλώνω,
πίνω και σκαρφαλώνω
Βγήκα,
ουφ! πεζούλι στιβαρό.

Τυφλώθηκα οριστικά.
Ήλιος ανηλεής,
Δεν τον πιστεύω,
είδα τον Χάρο με τα μάτια μου.
Είναι πολύ νωρίς'
σας παρακαλώ, ρωτήστε τον,
μ’ αφήνει λίγο ακόμα;
Πείτε του:
πρέπει να μάθει γιατί υπάρχει'
πώς γίνεται να την αποσύρεις
πριν να μάθει
γιατί υπάρχει ακόμα;
Πείτε του:
πρέπει ν’ αφουγκραστεί τη θάλασσα,
στο κάτω-κάτω,
αν είναι να χαθεί,
ας την πάρει η θάλασσα,
είναι θαλασσινή,
ήτανε πάντα φωτεινή,
φοβάται τα ερέβη.
Υπάρχω
Τώρα πια
Μπορώ και να υπάρχω
Στα εύκολα, στα δύσκολα
Στο φως
και στον Σεφέρη.