Κι αυτός ο βούρκος να μην έχει μιαν ιστορία
ένα τέλος πάντων παραμύθι της σειράς
να `χω να λέω στα ταξίδια μου...

σ’ εκείνους τους θαλάμους που οι αστοί
προσποιούνται
τους αδιάφορους στη θέα του Διογένη
και δήθεν καλοπιάνουν το σκυλί που ξερογλείφεται
απαριθμώντας στάσεις προαιρετικές.

πρέπει κάτι να σκαρφιστώ.

μια ιστορία δεν είναι σπουδαία δουλειά
κάτι με δράκους, μάγισσες, βασιλόπουλα
και μια ξανθιά –αρέσουν κάτι τέτοια σ’ επιβάτες–
εκείνο όμως που μ’ απασχολεί στα σοβαρά
είναι ο φόβος
μήπως πιαστώ στο δόκανο εγώ ένας σοφός πραματευτής
κι αναγκαστώ να ομολογήσω
τότε πώς κρύβεται η αλήθεια
ποιον θα βαρύνουν οι υποψίες, μου λες

άντε να πείσεις πως μπορεί
ένα παιχνίδι να `παιξες
πως ένα παιδιάστικο όνειρο σε συνεπήρε
κι αλαφροπάτησες ανάμεσα
σε δήμιους κι επιβάτες.