Εγώ σου μιλάω με δαχτυλιές σολ η μι η λα
ματιάς αφής κι ανάμνησης
φωτιάς η δέντρου.

Το νέφος εκεί μας τυλίγει
η μας κόβει στη μέση
μας κόβει απ’ την ανατολή στη δύση
κόβει τη νύχτα των ποδιών η των χεριών
σε αφανισμό φωτισμένο.

Αν δεν είναι φως το χέρι σου στα μαλλιά μου
τι είναι;

Το ερώτημα μισανοιγμένο πλέει νυχτιάτικο νούφαρο
που γεννήθηκε μόλις πέθανε
η δεν το φύτεψε το τίποτα
το τίποτα που φύτεψε το τίποτά του στα λυγερά ανηφόρια
της οδύνης.

Ο κρατήρας μου καπνίζει
τ’ αναμμένα χέρια σε περπατάνε.

Φυτρώνω η φυτρώνεις πέντε η πέντε δέκα δέντρα
κι όλα έχουν γίνει δάσος
που δεν μένει χωρίς φεγγαρόφως
χωρίς πάχνη η μάτια φτερωτών.