Δεν υπάρχει έλεος στα μάτια
Που προσδοκούν το θέαμα
Θέλουν να σε δουν στα γόνατα
Χωρίς να ξέρουν τη συνέχεια

Γυρίζουν οι γέλωτες στ’ αυτιά μου
Καθώς τρεκλίζω στη σκηνή
Σαν ένα ανήμπορο παιδί
Που δε γνωρίζει τον κόσμο

Κάτω απ’ τα φώτα ζαλισμένος
Μαζεύω την οργή των ψυχών
Ξέρω καλά να κρύβομαι
Στην σκοτεινή αλήθεια

Τα βράδια γυρίζω στ’ άδεια καθίσματα
Ακούω τον θρήνο των άγριων ζωων
Θυμάμαι κι εγώ μια ζωή άλλη
Τότε που ο κόσμος ήταν μεγάλος
Τότε που τα μάτια μου χάνονταν στον ουρανό

Τώρα ένας πελώριος θόλος
Καλύπτει τα πάντα
Γυρίζω αέναα στον ίδιο κύκλο
Δίχως να φθάνω πουθενά

Ω ζωή λέω
Δείξε μου τα νύχια σου
Σκίσε τη μάσκα που μου φόρεσαν
Κάνε με να νιώσω την
Υπέρτατη γαλήνη αυτού
Που άφησε τα πάντα
Για ένα τίποτα
Που λέγεται ελευθερία