Πίσω απ’ τα μάτια κρύβονται

Μισές αλήθειες τρεμοφέγγουν

Καμιά αγάπη δεν μας σώζει
Καμία γνώση

Αυτά τα ίχνη οδηγούν στο πουθενά

Ο άνθρωπος που έγινε
Πάνω σε κόκαλα που τρίζουν
Αναζητεί το νέο παραμύθι

Δεν του αρκεί να ακονίζει
Στο αμόνι
Χωρίς τις σκέψεις και τον θάνατο
Να δυναστεύουν την ψυχή

Δεν του αρκεί ν’ απελπίζεται
Στον έρωτα
Χωρίς τις σπίθες του ατσαλιού
Καυτή βροχή στο πρόσωπο

Τίποτα δεν του αρκεί
Που να μην ψάχνει
Μόνος του να βρει
Ν’ αφήνει και να χάνεται
Σε μιαν ατέλειωτη πλεκτάνη
Να βρίσκει για λίγο
Εκείνη τη λάμψη
Που καθρεφτίζεται στις κόρες

Και τον καλεί παράφορα
Ν’ αφήσει το σκοτάδι