Να φοβάσαι τις λέξεις θα βγεις χρεωμένη
Κι αν μοιάζει παιχνίδι να φοβάσαι μικρή μου
Τα μάτια λερωμένα απ΄το σκοτάδι,
ποιο φως να τα αγγίξει και πάλι;
Πως να τα σώσει ένα δάκρυ το βράδυ
Πως; Χωρίς να τα πνίξει;
Να φοβάσαι τις λέξεις
Ίσως σε αυτές η φωνή σου να σβήσει!

Σαν πέσει μπροστά στα σκαλιά σου η πόλη
αν άδεια τη δεις από φίλους κι αγάπη
σαν χτίσουνε κάστρα και δράκους δαμάσουν
Ιππότες που όμως προδότες σου μοιάζουν.
Σαν σπάσουν με μιας τριγύρω σου οι τίχοι
αν λάθος χαρτιά στο τραπέζι μοιράσουν.
Αυτές να φοβάσαι να μη σε πλανέψουν
οι λέξεις το ψέμα στο αίμα τους έχουν.
με όσους χιτώνες τη γύμνια κι αν κρύψουν,
πως να ζεστάνουν τόσους χειμώνες;

Αν τύχει και δεις,
ένα καθρέφτη εμπρός σου στον αδέξιο χορό σου
Αν τύχει και δεις,
είδωλο μιας φυγής, σαν φτερό να ακουμπά μια κιθάρα παλιά,
Θα είναι επειδή πια δε θα `χει φωνή
Μόνο γλώσσα σιωπής

Τώρα θα ξέρεις τι,
από τις λέξεις πιο πολύ να φοβάσαι.