Αλήτεψα στων δρόμων τα φανάρια

και ανάσανα τους πρώτους μου καπνούς,

μεσίτεψα ξενοίκιαστα λυχνάρια

στα βάσανα που αναθρέφει ο νους



Σαν μάντισσα που αντάμωσε ένα πνεύμα

και ανέσυρε μια αλήθεια μυστική,

απάντησα κι εγώ με ένα νεύμα

πως μ’ έσυρε απ’ τον σβέρκο η μουσική



Κι όλος ο κόσμος χόρευε στο γύφτικο το γλέντι,

λες και τον υπαγόρευε η σκλάβα στον αφέντη,

να σου η καρδιά δυνάμωνε και χτύπαγε με χάρη,

λες και την ξεβαλσάμωνε το ντέφι του αρκουδιάρη



Κι όλος ο κόσμος χόρευε απάνω σε μπαρούτι,

κι απ’ την αρχή συνόρευε η φτώχεια με τα πλούτη,

τότε η καρδιά κατάλαβε κι έπαψε να υποφέρει,

είπε θα ζει και θα γελά μ’ ό,τι η ζωή της φέρει



Εξόριστη απ’ την ίδια μου τη σκέψη,

μέρα τη μέρα έχανα το φως,

μια αόριστη φωνή μ’ είχε μπερδέψει

κι ασχήμαινε στα μάτια μου ο καιρός



Μα, σαν μάγισσα που φόρεσε φουστάνι

και ξήλωσε στο πλάι τη ραφή,

το ράγισα του χάρου το δρεπάνι

και ψήλωσε στα μέτρα μου η ζωή



Κι όλος ο κόσμος χόρευε στο γύφτικο το γλέντι,

λες και τον υπαγόρευε η σκλάβα στον αφέντη,

να σου η καρδιά δυνάμωνε και χτύπαγε με χάρη,

λες και την ξεβαλσάμωνε το ντέφι του αρκουδιάρη



Κι όλος ο κόσμος χόρευε απάνω σε μπαρούτι,

κι απ’ την αρχή συνόρευε η φτώχεια με τα πλούτη,

τότε η καρδιά κατάλαβε κι έπαψε να υποφέρει,

είπε θα ζει και θα γελά μ’ ό,τι η ζωή της φέρει



Κι όλος ο κόσμος χόρευε…



Κι όλος ο κόσμος χόρευε…