Δύσκολα περνούν οι ώρες
τριγυρνώντας με τις μπόρες…
Χειμωνιά που δεν τελειώνει
η απουσία που με λιώνει…
Δύσκολα κυλούν τα βράδια
στη σοφίτα μου την άδεια…
Άνοιξη που δεν αρχίζει
τ’ όνειρο που δε γυρίζει…

Κι η κιθάρα π’ αντηχεί
μέσα στην πυκνή βροχή,
μοιάζει αχτίδα μοναχή
σε μια λάθος εποχή…

Δύσκολα γλιστρούν οι νότες
απ’ τις λασπωμένες μπότες…
Και το θέρος που δε φτάνει
την ανάγκη σου αυξάνει…
Δύσκολα σβήνει το δάκρυ
στης εικόνας σου την άκρη…
Το φθινόπωρο το γκρίζο
στη μορφή σου ζωγραφίζω…