Σαν όνειρο Αγιαθυμιά
στέκεσαι πάντα μπρος μου
θορώ την κάθε γειτονιά
εκεί που `δα το Φως μου

Με τι αγάπη σε κοιτώ
και πως σε καμαρώνω
αλλά και πόσο νοσταλγώ
να γύριζα το χρόνο

Τότε που ήμουνα παιδί
και πήγαινα σχολείο
που κράτησα στα χέρια μου
το πρώτο μου βιβλίο

Το δάσκαλο σκιαζόμαστε
μ’ αυτός μας αγαπούσε
τα γράμματα να μάθουμε
ήθελε και ποθούσε

Φρούτο δεν προλάβαινε
καρπός να ωριμάσει
όποιος το καταλάβαινε
δράμαγε μην το χάσει

Παίζαμε μπάλα στα στενά
κρυφτούλι στα σοκάκια
την Κυριακή στην εκκλησιά
Φορώντας τα σακάκια

Μέσα στ’ αμπέλια μπαίναμε
ψάχνοντας για κοτρίδια
τη δίψα μας να βρέξουμε
και μια από τα ίδια

Άλλος τσοπάνη ήταν γιος
και άλλος γιος εργάτη
υπήρχε φτώχεια δυστυχώς
μα βάζαν όλοι πλάτη

Σαν όνειρο Αγιαθυμιά
στέκεσαι πάντα μπρος μου