Για μια αγάπη που χάνω σε ποθώ μα δε φτάνω όταν τα ΜΑΤ από πάνω πετούν δακρυγόνα με γεμίζουν εικόνα οπαδοί της οργής της χαμένης τους γης της μεγάλης πατρίδας του αχιλλέα της ασπίδας στερεμένης πηγής..

Που τα όνειρα πάνε που μαζί σου δε θα ναι όταν οι τοίχοι χαλάνε γίνονται πέτρες στα χέρια αιχμηρές σα μαχαίρια τις πετούνε παντού μπάτσοι κάνουνε ντου της γενναίας ομάδας με τα γκλοπ της αρμάδας να βαράνε στο νου του απλού φοιτητάκου του κουκουλοφοράκου της γριάς και του γέρου της μαμάς και του γιου..

Κι εγώ να γράφω για σένα μηπως είσαι ένα ψέμα μήπως νιώθω κανένα αγοράκι μικρό, ακόμα ερωτευμένο χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει τριγύρω έλα δω να σε δείρω που ατιμάζεις το χώμα που χτυπάς με το στόμα που γυρνάς το κεφάλι και τραβάς τη σκανδάλη που ιστορίες μου γνέφεις που γελάς και δεν πέφτεις που βαράνε ακόμα όπου βρουν σάπιο σώμα για να νιώσουνε κατι της χαράς αυταπάτη που σε βάλανε κάτω και στα δόντια χτυπούν να γυρίσουνε πίσω να χουν κάτι να πουν..

Ιστορίες για σένα μπλέκονται με καμένα σημαιάκια ελλάδας και του κάθε υπουργού μοιάζουν όλα πια ξένα τι θα γίνει με μένα με τα μάτια λαγού που έχω να κοιμηθώ να διδάξω παιδάκια να χαζέψω μπουτάκια να γυρίσω σα σβούρα και να σ ονειρευτώ, να μιλήσω για χρήμα σοβαρά είναι κρίμα να σκεφτόμαστε μόνο για τον πρώτο μισθό να ζηλεύουμε όλοι τη ζωή σ’ άλλη πόλη το πικνικ στην πλατεία φτάνει μόνο αστεία να το ζήσεις κι αυτό να κατέβεις στους δρόμους χώρια απ τους αστυνόμους να απλώσεις τραπέζι και να πεις «φαγητό»..

Είναι κρίμα στα αλήθεια να μου γίνει συνήθεια όλη αυτή η στοργή, θέλω πια να πεθάνω ή απλά παραπάνω να γίνω κι εγώ ένα κομμάτι από γη που θα έχει και σένα και γραμμές από τρένα ξεκινούν απ τη νύχτα και πηγαίνουν παντού που ποτέ δε σκουριάζουν ούτε μας ξεκουράζουν τροφή για αμαρτία μόνο δίνουν στο νου για να στρέφεται ακόμα να μη μοιάζει με πτώμα να αραδιάζει ιδέες και ας είναι κακές επανάσταση κόσμου επανάσταση εντός μου αλλά ΕΣΥ μόνο ΕΣΥ να με καις..