Μέσα σ’ αυτή τη γειτονιά, καλέ μελαχροινή,
το δικό σου το φιλί, θα με κάνει να πεθάνω δίχως αφορμή,
και τούτα τα σπιτάκια, αχ εσύ,
τρεις κοπελίτσες κάθονται, με άσπρα φουστανάκια,
τρεις κοπελίτσες κάθονται, με άσπρα φουστανάκια.

Τη μια τη λένε Πλατανιά, καλέ μελαχροινή,
το δικό σου το φιλί, θα με κάνει να πεθάνω δίχως αφορμή,
την άλλη, Κρύα Βρύση, αχ εσύ,
την Τρίτη, τη μικρότερη, τη λένε Κυπαρίσσι,
την Τρίτη, τη μικρότερη, τη λένε Κυπαρίσσι.

Ν’ αγκάλιαζα την πλατανιά, καλέ μελαχροινή,
το δικό σου το φιλί, θα με κάνει να πεθάνω δίχως αφορμή,
κρυφά να τής μιλούσα, αχ εσύ,
και να τής έλεγα, γλυκά, ότι την αγαπούσα,
και να τής έλεγα, γλυκά, ότι την αγαπούσα.

Κεφαλλονίτες είμαστε, καλέ μελαχροινή,
το δικό σου το φιλί, θα με κάνει να πεθάνω δίχως αφορμή,
σαρανταπέντε όλοι, αχ εσύ,
απ’ το Ληξούρι και χωριά και μέσ’ απ’ τ’ Αργοστόλι,
απ’ το Ληξούρι και χωριά και μέσ’ απ’ τ’ Αργοστόλι.