Στο παρεθύρι κάθεται η πεθερά κι η νύφη,
με τα μαλλάκια ξέπλεγα στις πλάτες της ριγμένα.
Ούλον τον κάμπο αγνάντευε, τα πράσινα λιβάδια.

Θα σε ρωτήσω πεθερά και θα στο πω μωρ’ μάνα,
του τίνος είν’ τα πρόβατα τ’ αργυροκουδουνάτα,
που χίλιασαν και μύριασαν και γέμισαν οι ράχες;
Δικά μας είναι, νύφη μου, δικά μας, μαυρομάτα.

Θα σε ρωτήσω πεθερά και θα στο πω μωρ’ μάνα,
του τίνος είναι τ’ άλογα, που βόσκουν στα λιβάδια;
Δικά μας είναι, νύφη μου, δικά μας, μαυρομάτα.

Θα σε ρωτήσω πεθερά και θα στο πω μωρ’ μάνα,
του τίνος είναι τα σκυλιά, που ειν’ άξια σαν λιοντάρια;
Δικά μας είναι, νύφη μου, δικά μας, μαυρομάτα.

Θα σε ρωτήσω πεθερά και θα στο πω μωρ’ μάνα,
του τίνος ειν’ οι πιστικοί, τ’ άξια τα παλληκάρια;
Δικοί μας είναι, νύφη μου, δικοί μας, μαυρομάτα.

Θα σε ρωτήσω πεθερά και θα στο πω μωρ’ μάνα,
του τίνος ειν’ εκειός ο νιος ο μαυροκιτρινιάρης;
Άντρας δικός σου, νύφη μου, δικός σου, μαυρομάτα.

Φωτιά να κάψει τ’ άσπρα του και φλόγα τα φλουριά του,
λύκος να φάει τα πρόβατα κι αρκούδα τ’ άλογό του,
μπροστά στον άντρα τον καλό, μπροστά στο παλληκάρι!