Θέλω να γράψω για ένα κόσμο που θ’ αλλάξει
και να ταιριάξω λέξεις διαφορετικές
να γίνω στίχος που μπορεί να σε τρομάξει
πάνω στο άσπρο σου να πέσω σαν λεκές
δεν είμαι άρρωστος ούτε φυλακισμένος
η κοινωνία είναι εκείνη που νοσεί
κι αν φύγω μέρα μεσημέρι ματωμένος
ο εγκλωβισμένος απ τους δυο μας θα είσαι εσύ
θέλω να γράψω για ένα κόσμο που θα γιατρευτεί
κι αν δεν το κάνει ας πεθάνει στην προσπάθεια
όχι για εκείνον που στα σίγουρα έχει βολευτεί
κι υπερασπίζεται τη βία με την απάθεια
η επιλογή μου είναι το μόνο μου προνόμιο
κι όσο εσύ θα προτιμάς να το βουλώνεις
εγώ θα βρίσκομαι στο άλλο το πεζοδρόμιο
έτσι απλά να με κοιτάς που με σκοτώνεις
θέλω να γράψω για ένα κόσμο χωρίς θύματα
από επικίνδυνους προστάτες ιδιοκτησίας
οι μπρατσαράδες που τα μόνα τους καυχήματα
έχουν να κάνουν με επιθέσεις αιματοχυσίας
δεν είμαι άνθρωπος του μίσους με ενδιαφέρει:
η αλληλεγγύη, κατανόηση, το ήθος
μα όλο στέκομαι μπροστά από ένα μαχαίρι
που κάνει βόλτες ένα χέρι ένα στήθος
θέλω να γράψω για ένα κόσμο χωρίς σύνορα
χωρίς πληγές πάνω στη Γη με ικανότητα
να μη χρειάζεται συνθήματα παρήγορα
πράσινη κάρτα, φύλο και ταυτότητα
θέλω να γράψω για ένα κόσμο πιο ακίνδυνο
και προσπαθώ να καταλάβω:
είμαι απειλή; με θεωρήσανε επικίνδυνο;
θέλω να γράψω μα δεν ξέρω αν θα προλάβω

ο, τι κι αν γράψω όμως δε θα σκορπίσει τρόμος
πλάι σε βιτρίνες με καλλυντικά και ενδύματα
ο, τι κι αν γράψω όμως δε θα γεμίσει ο δρόμος
με ανθρώπους ψεύτικους κι αληθινά κοσμήματα
ο, τι κι αν γράψω όμως θα επιβάλει ο νόμος
περαστικούς να καταγγέλουν πως την ψώνισα
ο, τι κι αν γράψω όμως βαριά σα λεμιτόμος
μην τους πιστέψεις αν σου πουν.... πως αυτοκτόνησα