Πάει καιρός που ξέχασε
του γυρισμού τον δρόμο,
συνήθισε και γέρασε
στις μοναξιάς τον όρμο.

Πόσος καιρός να πέρασε
πριν πέσει στην παγίδα,
το κύμα το προσπέρασε
να φτάσει στην πυξίδα.

Σου δείχνει εκείνο που ποθείς
ταξίδι να το κάνεις,
μακρύ αν φανεί μη φοβηθείς
το νήμα σου να υφάνεις.

Γραμμή τραβάει στο χάρτη του,
τη νέα του σκακιέρα
και υψώνει στο κατάρτι του
την πράσινη παντιέρα.

Από ένα τραπέζι μας κοιτούν
δυο μάτια κουρασμένα,
μια συντροφιά αναζητούν
απ’ τ’ αλάτι γερασμένα.

Λέει, είσαι ο μόνος σου εχθρός
κι αν δεν το ξέρεις ήδη,
αξία δεν έχει ο προορισμός
μα μόνο το ταξίδι.